A propósito das efemérides e datas sinaladas

A verdade é que a alguén lle poderá parecer mal que escollera a creación
deste desbarriño a uns días antes do 1º de maio. Mais ao millor, por ser
esta data, tan políticamente correcta declarada, quizais o maior exponente
dentro do ámbito do antagonismo (dícese agora, non?) o que me dera ese
impulso para opinar algo sobre este tema que xa o teño pensado e apalpado
hai moitos anos.
Seguir leyendo...

Pode ser que sexa totalmente obvio o que vou expor nesta redacción, pero se
iso fose así: por que ao longo dos anos, do ano, todo tipo de movimentos van
na cola, como o famoso ciclista Lejarreta, en certas datas "simbólicas" ou
"sinaladas" xa sexa en procesión, facendo ruido ou agora con moito
"colorido"? Nesa cola de serpe do sistema de sistemas fagocitador semiótico
de toda disidencia que atrapou unha morea de numeriños do calendario,
absorveu as celebracións de noutrora clase traballadora, feministas,
movimento ecoloxistas e agora traducíuno en partes de accidentes de tráfico,
terra mítica, samil, sindicatos amarelos, bandeiriñas de prástico, paridade
ou sostenibilidade?
Como pode ser que ante a chamada do sistema a celebrar o día da muller nos
traguemos os quince minutos de telexornal dunha tal Lola, que gañou un xuizo
porque non a querían nomear subdirectora xefe (ou xefa) por ter tetas. Ese
mesmo día mulleres con outro tipo de problemas aproveitan para facer a
segunda ou terceira actividade do ano por tal efeméride.
De que me vale ese día da árbore coas boas intencións pseudoecolóxicas de
empandangarme unha arboriña que moitas veces irá para o lixo? Moitos
colectivos ecoloxistas, con outros tipos de reinvindicacións únense ao carro
do numeriño do calendario (ou almanaque) do sistema e institucionalizan as
súas loitas baixo semellante marco.
Poderíase falar tamén da poesía, cando hai quen dí: "poesía todos os días"
ou dos dereitos dos nenos que non teñen durante todo o ano representantes
ningúns.
Delito maiúsculo ten o día internacional da paz. Nestes tempos: DA PAZ dín.
Mais o caso do 1º de maio o "pecado" pode ser moi grande con dobre sentido.
Todos os anos eses "jetos" barbudos mentindo diante das cámaras con
milloras, reformas e cenoiras a unha clase traballadora que pide traballo.
Alucinante, pide traballo asalariado, explotante, capitalizante. Iso sí a
consola e o segundo coche algún día chegarán
As datas, coma case todo, foron expropiadas polo capital reconvertidas neste
caso en festividade do traballo. Como se traballar fora unha grande festa. E
certos sindicatos que contribúen á resistencia dunha maneira práctica e ás
veces coherente, loable en moitas ocasións ou van na cola ou van aparte mais
van á chamada do capital e da SÚA data, da SÚA festa.
A loita neste mundo, coido, fáise día a día (moita desta xente xa o sabe) e
nin siquera reconvertindo e prastificando de cor e precariedade e
institucionalizando o "post-1º de maio" deixará de ser 2º de maio.
O 1º de maio e demáis festas sinaladas no calendario do estado-capital son
festas xa dende hai moitos anos interiorizadas pola sociedade como vacacións
e atascos usurpadas e que forman parte do SEU calendario.
Había (e hai) un pre-1º de maio tamén bastante curioso e sinalado mais coido
que ese nunca foi institucionalizado. Ou case. Hai anos uns colegas, que
igual que eu non nos prodigamos moito (para que non nos institucionalicen)
chamáronme ese día que comento. Pensei para min a súa proposta e decidín
decir non. Parecíame unha parvada non facer certas cousas en todo o ano e
ese día por ser o día que era tiña que ser distinto?
Non sei, ao millor é que son un pasota? (aínda que agora que o lembro esta
palabra está pasada de moda, non?)

KLIMT EDWOOD

A modo de reflexión

Humm! A veces me pregunto, Yorick, ¿No serás tu el que está fuera de lugar en todo esto? ¿El que se confunde de pensamiento? Cuando hablo con la gente, y me encuentro conversaciones, como la de ayer, por ejemplo, donde me aseguraban unos vecinos que estaban encantados con el cambio, que les proponía el ayuntamiento. Un magnifico pinar, que existe lindando la barriada pronto será un centro comercial. Ni que decir tiene, que el pinar, y el descampado que le precede, son el único lugar donde pueden jugar los niños, o se puede pasear sin ser víctima de un atropello. Pero los vecinos felices, un centro comercial, a las puertas de casa…
Seguir leyendo...

Otros conocidos con los que hablaba hace unos días, me contaban que se han comprado un piso en el centro. Doscientos cincuenta mil euros, y estaban felices asegurando que era una ganga (¿?) yo no lo entiendo. Por más que me devane los sesos, no lo entiendo, y tienes que sonreir, y decirles que esta muy bien de precio, sino corres el riesgo de que al final no te hable nadie. No se puede esperar nada de personas como estas, absolutamente entregadas y rendidas. Conformes y vencidas. Hoy día existe un modelo de persona, que todo el mundo persigue (ahora hablaré de las excepciones) Para formar parte de los esclavos del pensamiento único, con la consigna de “Queremos vivir en paz” y la cabeza presta para girar la mirada a otro lado cuando cualquier cosa vista no se ajuste a dicha consigna.
Pero para molestia de quien se encarga de diseñar la vida de los demás, hay personas, muchas, que aunque intoxicadas, algunas más gravemente que otras, se resisten a claudicar sus mentes a un pensamiento único y consensuado. Muchos rinden por el camino. El desbaste es muy fuerte, como les explicaba al principio. Y otros muchos resisten, algunos en solitario y otros agrupándose en colectivos reivindicativos de su existencia.
Estos lugares y personas, son como un bálsamo, el reposo del caminante imaginario o del peregrino que busca un mundo mejor. Admirable son sin duda los fines que persiguen, en la mayoría de las veces, es el mismo, lo que ocurre es que se dispersan pensando quizás en pequeñas matizaciones, o absorbidos por su propia rutina.
Cuando llegará ese día en que todas estas personas fijen un objetivo común, una idea que les lleve a unificar sus esfuerzos en cierto modo sectarios. Aglutinar un mundo entero bajo las mismas premisas, ya hemos visto que solo hay una manera de hacerlo, y no nos gusta. Pero las resistencias solitarias tampoco llevan a ningún sitio, solo a la rutina al cabo de los años, y al distanciamiento y aislamiento de los demás. Sin embargo, consolidando todos esos esfuerzos se podría crear algo, una idea, un camino, una esperanza, que hiciera volver la vista a los que ya la perdieron, que hiciera tambalear una sociedad rendida, convirtiéndola en un lugar mejor para todos, sin exclusiones, sin competencias, sin envidias. Con el objetivo fijado en mejorar colectivamente, arrancando de nosotros ese egoísmo del que se nutre el actual sistema.

Si, si, ya sé, todo esto se ha dicho muchas veces, yo mismo llevo muchos años diciéndolo, pero es la única forma que se me ocurre. Fácil no es, el ser humano es mucho más complejo de lo que parece y lleva implícita una carga de maldad muy grande, de ahí deriva el mundo actual, y no cabe duda, y creo que en esto estaremos todos de acuerdo, que quién vive bien en él, hará todo lo posible para que continúe intentando extirparnos de su mundo, mediante la aniquilación o bien, la domesticación, por eso sigue siendo fundamental la reunión, que no se nos vaya el mundo de las manos, que nosotros también tenemos algo que decir ¿o no?

“La revolución hoy la haces tú, en un continuo proceso de decisión personal”
Pensamiento Sioux.

DESAFECCIÓN

Fue mi maestro, el Bobo de Koria, quien puso fin a mis desasosiegos. Quien pudo explicar la malla de sentimientos inescrutables que alumbraban mis pesadillas.
En una clase magistral, mientras paseábamos por una alameda de chopos, le conté mis inquietudes. Él me escuchó, sin interrumpirme, las manos a la espalda, solo se desanudaban para atender el cigarrillo negro que amarilleaba sus bigotes. Después de unos largos minutos de silencio que siguieron a mi exposición, el Bobo de Koria habló.
Seguir leyendo...


-Yorick- me dijo, mientras arrojaba con maestría una colilla humeante contra una foto del candidato a la presidencia del gobierno que pendía de una farola. –La idea, sentimiento, o doctrina que tu describes con padecimiento desconocido, tiene nombre.
-¡pero maestro! – Balbuceaba yo.
-Sí, si, ya sé que no te hablé antes de ella, pero has de saber que todo lo que te he enseñado, formaba parte de un camino iniciado ya por ti-

Aquella noche, delante de una botella de coñac, a la que aligeramos el contenido hasta el final, el Bobo de Koria me habló de la DESAFECCIÓN. Me explicó detenidamente en qué consistía, y como regalo final, puso en mis manos el texto que sigue, y que se convirtió en mi guía y mi reposo.
A los pocos días, mi maestro y yo, nos separamos en direcciones contrarias, con el mundo como casa y el cielo como techo, buscando, como siempre habíamos hecho, y como siempre haríamos.

Yorick.


EL ENEMIGO PÚBLICO Nº 1

Todo Rey quiere que vayamos a verlo –vestido o desnudo-, lo importante par él es que participemos en el carnaval instrumentalizado desde palacio. Él quiere que morreemos al sapo encantado, que lo intentemos –aunque éste siempre se convierta en el verdugo de nuestras expectativas-, …que volvamos a aplaudir, a corear, a participar en nuestra propia vileza, en nuestra propia estupidez, siempre deseada por los gobernantes. Y es que siempre esperamos demasiado de Estado -¡con lo mayores que somos!-. Seguimos rezando, seguimos rezando a los mismos Dioses de siempre. ¿Y si los olvidáramos? ¿Y si viviéramos al margen de ellos? ¿Y si no supiéramos siquiera los nombres de los ministros – sólo por las esquelas mortuorias, que algún bien nacido se encargase de incrementar- ¿Y si el NO-PODER nuestro consiguiera realizar aquí y ahora la vida, haciendo caso omiso de los abalorios que nos la escamotean diariamente por una realidad que no nos pertenece porque es la realidad de ellos? ¿Y si perdiéramos la fe ciega en sus futuros, siempre futuros?
Es la hora de trocar la colaboración, la simpatía o la inhibición por DESAFECCIÓN. Porque desafección no es pasar de todo. Desafección es militante y animosa. Hace no haciendo. Desafección es ese no amar a la Cosa, pero sin acritud, ese permanecer a la sombra de un árbol mientras pasa ante nuestros ojos su mojiganga con sus oropeles y fastos. Ese pasar –estando-, esa desgana, esa mirada tibia que encierra la no-pasión pero sí la promesa tácita, conjurada del desamor más sincero. Ese darnos los mismo que el Rey vaya vestido o desnudo, porque no le miramos…Esa laxitud de todos nuestros miembros…Esa indiferencia, y sin embargo, ese rencor…sin acritud…desapasionadamente apasionado. Esa promesa tan franca, de decepcionarles en todas aquellas expectativas que el Monstruo abrigue acerca de nosotros… Ese no aplauso… Esa abstención: ¡tan activa!... Ese compromiso con la deslealtad –ahora sí- más veraz… Esa promesa tan sincera de: Alevosía, alboroto, alteración, asedio, agresión, abstención, animosidad, blasfemia, clandestinidad, contumacia, conspiración, disensión, desobediencia, discordia, desaprobación, desapego, desprecio, desacato, desorden, denigración, deslealtad, descortesía, desacuerdo, deserción, desafuero, disconformidad, enfrentamiento, expropiación, indisciplina, hostigamiento, insurrección, insumisión, ingratitud, injuria, intriga, insolencia, insidia, inducción, infracción, infidelidad, inoclastía, oposición, osadía, profanación, perjurio, premeditación, resistencia, refutación, rebeldía, réplica, resistencia, reincidencia, sacrilegio, sedición, sublevación, sabotaje, traición, trasgresión, ultraje…
Sin olvidar la necesaria solidaridad. No olvidemos que uno de de los mayores logros de Estado durante las dos últimas décadas ha sido precisamente arrebatarnos - ¿o lo hemos perdido nosotros?- el sentido de solidaridad. Solidaridad que va más allá de la mera provincia y que se contrapone a la Internacional del Dinero y la Muerte – la única internacional existente- Solidaridad que sobrepasa el concepto de individuo, solo y aislado de los demás, -unidad indispensable para el manejo de Estado-Capital.
Si todo esto lo sazonamos con el inexcusable humor: la risa es revolucionaria –los dioses no ríen-. Veremos como, mientras llegan sus cielos prometidos y sus futuros –siempre futuros-, la vida aquí abajo nos sabe mejor. Veremos como se desmoronan las pirámides –siempre inconclusas-, y junto a ellas, sus sacerdotes que son quienes nos administran nuestras muertes cotidianas.
Podremos, al final, decir con el gran desafecto Max Estrella (Valle-Inclán):
“Me muero satisfecho de no haber llevado una velilla en la triste mojiganga”

Sistema

O sistema xenera anti-sistemas que xeneran sistema. Sistema de recompoñer
o vocabulario intelectualizando, tecnocratizando e robotizando discursos
criptados que cheiran a sistema que cheiran a neutralización de ideas,
movimentos e espazos do alternativo para dende unha linguaxe todopoderosa
unificada atentar contra a "mediocridade" da disidencias
Psicoloxía da difamación. Labirinto que conduce ao sistema polos
anti-sistemas non para destruilo senón para perder á disidencia polo
labirinto perdidos e manipulados polos super-homes anti-sistema
sistematizados sistemáticos pro-homes do sistemas
Modernizando burocracia, institución, tecnocracia, poder, influencia,
subvencións sistema de sistema: cuspindo aos "febles" de mente e corazóns
O PP non tiña razón: os anti-sistema non son tal. Hai moito copiloto con
canto de serea
Moita prepotencia e moita verborreas
É a post-moderna esquerda. E o que queda!

PARANOIKUS DE NOKIA

Más madera!

Cláman voces por doquier pidiendo más seguridad. Cada vez que asoma la noticia de un robo, atraco, timo, o lo que sea, la sociedad pide más seguridad. Las calles, carreteras, centros oficiales, centros comerciales, etc. se llenan de cámaras, y la gente pide más. Nadie se pregunta en ningún momento porqué esos robos, porqué esos atracos ¿Qué pasa? Se conforman con lo que tienen, con lo que les dan, y quieren mantenerlo, vivir igual para siempre. Y piden más seguridad. Porque hay gitanos, porque hay moros, porque hay negros, porque hay pobres, porque hay cualquier cosa que les moleste, piden más seguridad. Los estados se frotan las manos, pues el control es más y mejor, de seguir así, respaldados por la población, pronto cualquier foco de protesta podrá ser controlado, porque la gente pide más seguridad.
Seguir leyendo...

Las calles se llenan de policias, municipales, autonómicos,nacionales, civiles, privados. Están para ayudar, leo en algún sitio ¿Para ayudar a quién? Quién se cree esto, de ningún modo acepto que alguien que impone su figura de defensor portando un arma es bueno.¿Cómo alguien que puede matarte en cualquier momento te va a ayudar? Sobre todo si está para obedecer órdenes que vienen de arriba, y en cualquier momento y mediante el uso de la fuerza reducen una protesta, sea individual o colectiva.
Control amigos, solo control. Por ese miedo y esa aceptación humana que nos convierte en cobardes desvalidos, y nos hace necesitar una aparato controlador que nos dé seguridad. De esa que muchos piden más. De seguir así, puede que un día la mitad de la población vigile a la otra mitad. Unos policias y otros sospechosos, unos represores y otros reprimidos, unos odiados y otros tambien, y alguien, mirando desde arriba, mientras nos matamos entre nosotros y nos olvidamos de ellos, perpetuándolos allí.


A la memoria de Juan Martinez Galdeano, asesinado por nueve picoletos mientras permanecía esposado en la comisaría de Roquetas de Mar.



Yorick

Historias de trepas y vendidos

¡Qué lástima! Cuando la creatividad se convierte en moneda de cambio, se vende al mejor postor, con el fin de engañar a una masa amorfa de consumidores compulsivos, expectantes, por ver quien los convence mejor. Sí, ya ven, hablo de los publicistas y sus obras. Esas personas que han acabado prostituyendo su arte, en busca del mejor mentor, sin tener en cuenta, donde se inspiran, o como, sus ideas son usadas para el engaño de personas simples y manipulables.
Seguir leyendo...

Les contaré una historia:

Había una vez, una persona, que se dejó arrastrar por todos los prejuicios e ideas que le eran inculcadas en su educación. Complació a sus padres, profesores, e incluso jefes militares. Allá donde iba, era un pozo sin fondo de responsabilidad y sentido común, la improvisación no cabía en su organizada vida. Pero esta persona, distaba mucho de ser feliz. Algo le faltaba, en su vida, complacía a todos menos a ella misma ¿Qué era lo que le faltaba? Se preguntaba una y otra vez. ¿A qué venía esa inquietud que lo carcomía? Un día se topó con un libro. Su inconsciente academicista se disponía a leerlo como leía todo, metódicamente, sin emoción. Pero no contaba, que lo que había escrito en aquellas páginas, le llegara a turbar tanto, que puso en duda la realidad de su propia existencia. ¿Cómo era posible? Se podría actuar de otras maneras diferentes. A partir de ese momento, nuestro protagonista, tomó las riendas de su vida, y empezó a pensar de otro modo distinto, disparó pasteles caducados contra todos sus prejuicios, soltó risotadas incontrolables donde la mayor de las solemnidades hacía acto de presencia. Y capeó con el absurdo cotidiano armado con un paraguas de colores y una nariz de payaso.


El autor de aquél libro fue Julio Cortazar. Muchos de ustedes habrán sentido alguna vez hormigas en el estómago leyendo sus páginas.
Ahora, a uno de esos parásitos ramplones que venden el producto de su imaginación al mejor postor. Se le ha ocurrido un anuncio televisivo utilizando uno de los geniales textos de Julio Cortazar. Para vender un coche. Se puede ser más triste. Pensar que cualquiera que compre ese coche, puede siquiera de lejos saber quién es el autor del genial texto.
Esto es lo malo de la muerte. Que nunca te puedes defender, ni de la calumnia, ni de que el imbécil de tu heredero se dedique a hacer lo que le plazca con tu obra sin tener en cuenta siquiera lo que se contaba en ella. Solo por dinero. Solo por ser tu nieto, tu sobrinoprimo o la puta que lo parió. Le diría al parásito y a otros como él, que aquí no vale la máxima aquella de: Que hablen de mí, aunque sea mal.
Mejor, olvídense de mí para toda la vida, cabrones, id a vender el producto de vuestros humores cerebrales, como alimento para gusanos de pesca, y dejad en paz, a quien ya no puede defenderse.
Aunque tampoco se me escapa que todo puede no ser más que la culminación de una ruin venganza, sobre alguien que os puso la cara colorada durante años, a vosotros y a vuestra casta antes que a vosotros. Se os ve el plumero, y me consta que a aquellos que se convirtieron o nacieron siendo auténticos cronópios poco les va a importar lo que digáis, pues don Julio solo se limitó a describir a una raza que siempre existió dentro de otra raza.




El reverendo Yorick