Y tú, hasta donde estás dispuesto a llegar?

Hoy en día, habitamos la tierra, unos 6.600 millones de personas, con un crecimiento aproximado de 80 millones cada año. No esta mal ¿eh? No dejo de preguntarme si el planeta resistirá mucho este ritmo, si de verdad cabemos tantos. Y saben que pienso. Que sí. Lo que ocurre es que esta aseveración tiene matices. Si que cabemos, pero desde luego, no en la forma en que lo hacemos hoy. La carrera en pos de la investigación y el progreso, esgrimida como bandera por los países explotadores y seguida a toda costa por los explotados, no nos lleva a equilibrar la situación, sino todo lo contrario. Nadie duda de la capacidad de creación tecnológica que tenemos. Pero esto, no es óbice para llevarla hasta las últimas consecuencias, exprimiendo el planeta y creando unas sociedades consumistas ahítas de tecnología. Piensen sino en 6.600 millones de personas vestidos con trajes, viviendo en modernos loft y conduciendo un monovolumen atestado de niños viendo el DVD incorporado o jugando con la consola. Igual a alguno le dá la imaginación para tanto. La mía más bien yace bloqueada solo con intentarlo.
Seguir leyendo...

Hace poco leí en un libro publicado en 1959, y titulado "El futuro ha comenzado" (Su autor, Carlos Rojas. El libro, imprescindible, aunque bastante difícil de conseguir) Les nombro el libro, porque en su futurista argumento existe un partido político cuyo objetivo es conseguir que la población del planeta regrese al modo de vida de las cavernas. Ya sé que esto es exagerado, y en el libro, tampoco es tan fácil como parece. Pero la idea, de parar la progresión tecnológica donde queramos no me parece tan descabellada. Inventamos medios de transporte, bien, pero tampoco hace falta que cada uno de nosotros tenga un avión en el hangar, tres coches en el garaje y un yate en el puerto. ¿entienden por donde voy? Inventamos la electricidad, cojonudo, pero en vez de derrochar cantidades ingentes de energía en las ciudades sin ningún control, repartamosla, y no hace falta atravesar el himalaya con líneas eléctricas... ya me entienden.
Esa vieja idea de que hay que ser alguien en la vida, se ha llevado demasiado lejos. Sería mejor comprender que dedicarse al campo, por ejemplo, no es menos importante que ser médico o arquitecto. Nadie, es mejor que nadie. Y mientras todos jugamos a ser guays, con nuestros móviles y ordenadores y miramos al campo solo para hacer turismo y sorprendernos cuando vemos a alguien ordeñar a una vaca.
Nos alimentan con comidas cada vez más artificial, alimentos manipulados y en general plenos de colorantes, conservantes, potenciadores de sabor, etc. Vamos las famosas E 30...
Apartarnos de la naturaleza a la que pertenecemos nos dervirtúa, nuestro bienestar tecnológico no es ´más que una cadena que nos convierte en seres indefensos si no pisamos asfalto y tenemos un frigorífico lleno de "mierdas apetitosas" envasadas al vacío.
Hoy día todos los fines junstifican los medios. Esquilmar el planeta, y poblaciones más equilibradas con su entorno que nosotros, solo es una predación que tiene fecha de caducidad. Alimentar las megaciudades miserables que habitamos paga un precio muy alto. Y como dice la canción "Allá cada cuál con su ley" Pero no os sorprendais cuando el colapso sea total, volved entonces las caras idiotizadas a vuestros políticos protectores a ver que son capaces de contaros y rezad a vuestros dioses, para vivir un minuto miserable más.


Yorick

O señor ansar




O señor ansar (Aznar) dixo o outro día unha serie de cousas que tiñan á súa lóxica e incluso algo de razón. Falou da capacidade do goberno de sistemizar aos “antisistema” para excluir ao PP da “vida democrática”

Recoñezo que eu tamén vexo ás veces o programa ese de polas noites nunha coñecida cadea privada moi progre ela (pecado mortal) e aí foi onde vín nunha conferencia ao hippie con mostacho e pulseriña de coiro que lé a Benedetti.
Pero é que o tipo tiña razón, agora todo é guai e chachi piruli, agora fúmanse porros na televisión pública (ou se emula) non hai máis que programas culturais rememorando á movida (auténtica memoria histórica do pasotismo) fálase de ONGs, de loitas anti-globalizadoras, do malo que é o urbanismo desproporcionado e o feísmo. Ata os cantantes de moda levan rastas e se instalan nos concellos e deputacións softwares livres e demáis. É UNHA VERGOÑA.
Seguir leyendo...


Zapatero xa dixo unha vez que el era socialista libertario e Muchavilla que en toda Europa non había goberno tan extremista e radical como o de España. Con independentistas, comunistas, nacionalistas e sabe dios que máis istas.
Os medios de comnicación están comandados por xente de moi mal talante aínda que digan o contrario: Gabilondo, Polanco, Superpiñeiro e Xurxo Souto.
Os okupas agora teñen o carné do psoe e as nenas xa non queren ser princesas queren montar grupos indielectrónicos.
Realmente o señor maría A, ten toda a razón. Resulta noxento ver os anuncios de aforro de auga, ou saber que nos van subir unha barbaridade a todos os recibos porque é guai, mentras que as grandes industrias como Meirama ou As Pontes ensuxan dekalitros e dekalitros delas. Como pode ser que se constrúan parques temáticos e campos de golfos onde se botan a perder augas e terras?. Ten toda a razón Aznar. Resulta patético ver como se homenaxea ás víctimas da guerra civil e se volve a ese pasado abrindo vellas feridas en lugar de pechalas dunha vez. Por exemplo anulando todas as sentencias ilegais durante eses corenta anos tan anti-democráticos.
Todo este progresismo de escaparate é anti-ético e estou con don jose mari. Ten todas as da lei. Ten os xuizes ao seu favor tan imparciais e doctos e sabios e implacables e aquí non se torturaba ata que chegaron de novo eses sociatas de mierda.
Ademáis ansar sabe recoñecer os erros e sen poñer acento country recoñeceu que non había armas de destrucción + I.V.A.
Iso si que é un super-expresidente que quere denunciar que toda a esquerda e a ultra-esquerda están creando unha máquina estatal para convertir ao pp en segunda rexional.
Pero entón que fará o pp aplaudirá os atentados a sedes nacionalistas en Valencia? Aplaudirá episodios como o de Alcorcón? Nesa conferencia que daba víanse caras moi feas destas tipo Ynestrillas. Acaso acabará pactando o pp con os grupos democráticos europeos como os de Le Pen (drive)
Faran que os seus fillos e familiares se rapen o pelo e se sumen a peóns negros, igrexa, AVT…
Volveremos ao 36 e españa roja y rota y mis cojones también y los jimenezes de los santos todos??
E os estatutos, e os matrimonios homosexuais, e esas propostas de canon de vivendas, e a autonomia nafarroa-euskaleherria, e as barbas de Rajoy y la ugt y el psv eindoven???
Ein? Que pasará con todo iso e istos malditos progres??
(Que dende logo don jose mari a min tamén me repatean igual que o seu mostacho)


La nave de los locos.

Protagonistas:
-O`hara
-El Bolas
-Star Gómez
-Trigales
-Yo

Todo empezaba a ir bien, pensaba yo esa mañana. Llevaba un año en aquella ciudad de provincias, y la inquietud, las ganas de hacer algo, y la pobre situación laboral de aquél sitio, me empujaban a actuar. Me afilié a un sindicato de corte revolucionario, sonaba bien, aquello de “Proletarios uníos” lástima que fueran consignas de hace cien años. Bueno, comencé a asistir a asambleas cuasi-clandestinas en el almacén de un bar, cuando salíamos de allí, nadie parecía prestarnos atención. Los temas de las asambleas eran variados, algunos, eran seguimientos personales de afiliados que se enfrentaban a sus empresas, y otros, la mayoría, eran estrategias de lucha a nivel nacional.
Seguir leyendo...


Yo no me enteraba de mucho, porque mi trabajo me impedía participar más activamente en la historia, pero, he de decir que en las asambleas parecía estar todo bien atado. Debíamos ser unos quince afiliados, aunque yo, a lo sumo, conocería a cinco o seis. O`hara dirigía el cotarro. Era un jubilado aparentemente bastante bien templado y respetado por el pueblo. Bien, un día en una asamblea se nos avisó de que habría una manifestación en Santiago de Compostela, y se pedía participación a nuestra local. Así que me animé a ir, un poco picado por la curiosidad y por el sentido del deber revolucionario. Quedamos en que iríamos cinco. O`hara, Star Gómez (Que ponía el coche) El Bolas (Más tarde me enteré de por qué aquél alias, y no tenía nada que ver con ningún atributo físico) Trigales, el único que no conocía personalmente, y yo.
Quedamos para el sábado siguiente, día de la concentración, a las 8,00h. pues estaríamos a unas dos horas de Santiago. El primero en llegar fue O`hara, portando una bandera con un mástil de 2ms (no sé donde lo vamos a meter, pensaba yo) La poca gente que andaba por la calle, ya nos miraba extrañada. Después aparecieron Star Gómez y el Bolas. El coche, un seat panda, de al menos veinte años. Creo que dentro de mí algo empezaba a inquietarse. De pronto O`hara dijo -¡Mirad! Ahí llega Trigales.-
El tal Trigales andaba como agazapado contra la pared, con el cuello del abrigo subido y mirando constantemente hacia atrás. Cuando nos presentaron, lo primero que hizo fue pedirme el carné del sindicato.
A los diez minutos salimos. Star Gómez le decía a Trigales – Oye, a la vuelta conduces tú, que yo no puedo con tantos kms.- -Sí, sí, arranca de una vez- contestaba el otro mirando hacía atrás. El Bolas, comenzó a liarse un peta, que imagino que por la caída de sus parpados no era el segundo del día. O`hara, parecía un niño que va de excursión, se empeñaba en contarme la manifestación de nosecuál año, donde eran miles y miles. Dentro de mí, algo seguían inquietándose. El palo de la bandera, pasaba entre yo y los otros dos, y acababa a los pies de el Bola, que hacía de copiloto sideral.

Al llegar a nuestro destino, la mañana transcurrió sin problemas, el ambiente de la manifestación fue festivo, y la verdad es que mis temores mañaneros se disiparon, aunque después de la comida, la cosa se complicó.
Star Gómez, comenzó a dar muestras de una somnolencia inusual. Su colega el Bolas la sujetaba mientras caminábamos de vuelta al coche. O`hara parecía perder su coherencia, y andaba rememorando batallitas insufribles. Trigales, por su parte, caminaba por delante de nosotros instándonos a darnos prisa por lo desprotegido de nuestra situación.
Al llegar al coche, la cosa empeoró. Star Gómez, estaba completamente K.O. su colega el Bolas, me contó que padecía las secuelas de una picadura de la mosca tse tse, y que durante el día, en algún momento se quedaba profundamente dormida. La acomodó en el asiento de atrás y se olvidó completamente de ella, mientras se instalaba en su puesto de copiloto interestelar. Trigales se puso a los mandos, O`hara se acomodó junto a la otra ventanilla trasera, y yo, me quedé en el medio, clavándome el dichoso palo de la bandera en el brazo.
Cuando llevábamos cinco minutos en el coche, Trigales, de repente chilló -¡La pasma! Giró bruscamente en la primera calle que pudo y empezó a acelerar hasta los 160kms\h. Que no sé como aguantó el panda, mientras a su lado el Bolas, apuraba otro peta, tranquilamente, y al mío, O`hara, con la cabeza echada hacía atrás, la boca abierta, y un hilillo de baba rodándole por la comisura del labio, roncaba plácidamente, secundado por Star Gómez. Intenté calmar a Trigales, pero éste iba fuera de sí. Les ahorraré los detalles y las imágenes que se me pasaron por la cabeza. Solo decirles, que a la vuelta batimos todos los récords de velocidad en un panda y desafiando todas las leyes físicas de equilibrio y gravedad.
Al poco de llegar a nuestro destino Star Gómez y O`hara, despertaron. El último, alegremente nos invitaba a tomar unos vinos, mientras Trigales, le informaba que habíamos estado a punto de caer en manos del enemigo.
Amablemente, rechacé la invitación, y con las piernas temblando, les rogué que me dejaran allí mismo, que iría andando a casa. Todos se negaron en rotundo, mientras sonreían. Me llevarían a mi casa, y no se hable más.
Al llegar, curiosamente Elizabeth III , mi compañera, salía del portal. Creo que la cara que puso al verme y al ver a mis acompañantes me explicó fielmente, donde me había metido.
Ni que decir tiene que fue la última vez que los vi, se alejaban tocando el claxon, y agitando la bandera por la ventanilla.
Les mandé una carta de dimisión, y aun insistieron en llamarme por teléfono algunas semanas, pero por ninguna razón del mundo volvería a embarcarme en la nave de los locos.



Adaptación libre de las confesiones de un acólito

Yorick.