contra la compasión

Se hace duro desperdiciar una existencia efímera solo siendo lo que no quieres. Ser arrastrado desde el principio por los finales que te son impuestos. Colaborar de forma consciente en la escritura de tu propio epitafio. Firmar tu condena llevado de la mano de tus educadores. Pertenecer a un sistema en el que cualquier improvisación estaba prevista de antemano. Donde no se respeta ni la locura ni la cordura, ni la vejez ni la infancia, ni el ser ni el estar. La mecanización de tu propio pensamiento es latente. El horror que te produce tu propio cuerpo es insoportable. La desesperación que te produce el fracaso es insufrible. Pertrechando un atentado constante contra la sencillez, negando contranaturalmente las energías que nos circundan y de las que somos parte. Nacidos y educados para competir y servir. Si en algún momento alguien intuye que su engaño corre peligro desmontado por algún argumento, el grito no se hará esperar, otros acudirán en su ayuda, para así enfrentarse juntos al juicio revelador y vaciarlo de contenidos amparados en la multitud a partir de ese instante, el instigador de semejante sacrilegio desamparado del anonimato, se convertirá en el centro de todas las calumnias impensables, víctima de una cruxificción pública y moral será juzgado y excluido con un destino incierto peor que la hoguera.
Seguir leyendo...


Arrastrados por los gestos, por un lenguaje seductor, que se extiende a todos los niveles inoculando la mentira de que nuestra reclamación, o sugerencia es tenida en cuenta,sin ser conscientes de que somos lastrados por una vanidad aprendida, por un orgullo exaltado y puesto a prueba desde nuestro nacimiento. Utilizando con sutileza el individualismo, cuando es necesario creemos ser diferentes dentro de una masa homogénea de existencia inútil para nosotros mismos. La enfermedad que nos acabará matando es creada por nuestro propio cuerpo, ya que somos ajenos a sus gritos, corremos desvalidos en buscas de panaceas contra el miedo y el dolor, rogamos la existencia de rodillas, ante la satisfacción de quién nos observa sintiéndose ganador. Todos somos víctimas. No hay excepciones, ni escondite, ni justificación. Víctimas ridículas en un absurdo empeño de creer ser superior a los dioses que nosotros mismos inventamos. Víctimas de la vanidad, que hizo creernos que nuestra exaltada inteligencia nos hace mejores e imprescindibles. Seres caducos repletos de argumentos caducos. La búsqueda de un estado superior nos aleja del principio de brevedad de la vida. No hay más evolución que permanecer el tiempo que nos toque viviendo en la aceptación de la realidad. Una realidad cuya ecuación no logramos resolver, de ahí nuestra incapacidad de adaptación al medio, nuestra incomprensión de la química de la existencia, donde no son necesarios trucos ni justificaciones de científicos desvalidos. Ante este fracaso, que hasta los seres más ínfimos comprenden, se generó un tremendo montaje de existencia que camuflara el estrepitoso fracaso de nuestra raza acorralada en el callejón de su propia necedad.
En la inmortalidad de una mentira consumimos la vida, satisfechos y rendidos, o derrotados y decepcionados, en cualquier caso condenados a mentirnos y temernos.


Yorick.

Courel

Quería ir ao Courel a escribir unha novela polo tópico do aillamento e todas esas cousas. E non, a el non lle pasaría como na novela de Stephen King que por certo non a lera por outra banda. Esa que trata a tortura á que é sometido un escritor por parte dunha asídua fan. El vira o filme despois de ser mercado nun quiosco, nesas ofertas que saen ás veces co recén formato do DVD que seguramente nuns anos será remplazado por outro con máis ventaxas sobre todo comerciais.
Nunca fóra ao Courel (nin aos Ancares) e por esta teima, a da novela de marras, estaba teimudo no asunto. Onde se vira a un galego xoven coma él non ter visitado nin siquera pasado perto das montañas do leste.
Era un rapaz, quizais un rapazote moi inquedo e con gañas de facer cousas e aínda que non era un grande lector quería escribir narrativa xa que ata ese momento o que escribira fóra poesía e certas pseudoanálises políticas en medios “alternativos” e aínda que lle porfiara e porfiara á súa compañeira que nunca escribiría unha novela parece que claudicaría e poríase mans á obra.
De neno, na escola, léra as estupendas novelas de A Esmorga e Os Biosbardos e non estivera mal a experiencia coas lecturas. Tamén lle obrigaran ler algunha outra obra dun tal Xavier Alcalá da que nin sequera se lembraba o nome polo que non lle debeu gostar moito senón lembraría.
Anos máis tarde, no instituto, tamén foi obrigado a ler novelas mais do que nunca se deran de conta os profesores é que quizais lle pasou, pasa e pasará aos rapaces é que O Quixote é o principal culpable de que se afasten da lectura, xa que o principal protagonista de tan magna obra é o primeiro en poñerse tolo de tanto ler e xa se sabe que a loucura é o maior medo de todo ser humán despois do medo á morte.
Él no instituto non lera ningunha novela (obrigada) porque fora un rebelde e ademáis un pésimo estudante que a poucas aulas asistira. Tripitidor por vocación non chegou á universidade onde dín se forxan os millores talentos para as máis altas instancias.
Interesáranlle outras lecturas coma os comics (ou banda deseñada) e outras de tipo máis político porque moi prematuramente sentíuse atraído por ideas políticas contrarias ao sistema. Tiña un amigo dentro da banda ao que sempre lle preguntaba, en misa, sobre cuestións desta índole coma Bakunin, o comunismo, a independencia e toda unha mistura que non acababa de asimilar moi ben o rapazote, e que curiosamente no rito sacro de reparto de ostias iluminábaselle a experiencia de cuestionarse todas estas elucubracións filo-políticas ou poli-sofías.
Agora en pleno século XXI e cuns aniños de máis seguía sen ter moi claro todo isto mais aparentaba saber moito máis, por iso, asistía a manifestacións, puña a voz cantante en asambleas de todo tipo e ata divagaba e teorizaba e fanzines e revistas incluso electrónicas sobre utopías e distopías varias. Tamén gostaba de escribir poesía e de léla algo. Mais o tema da narrativa cruzábaselle un pouco. Primeiramente porque, que non foran grandes novelas ambientadas en marcos de conflitos políticos reais ou esas que tanto lle marcaran na súa adolescencia de tipo ficción mais de mundos lonxanos (que el consideraba que xa estaban aquí) onde a vixiancia e o autoritarismo e demáis barbaries para con as persoas chegaban a límites dun mundo fatal e extremo pois o noso amigo non quería saber de moito máis. Non gostaba da ficción “a secas” e os “intringulis”. Para iso xa están os filmes. Porque o noso amigo gostaba do cine. O que pasa é que o que non lle ían eran os filmes de tipo hollywoodiense (ou como se diga)… non lle gostaba a acción, prefería filmes independentes con problemas íntimos e filosóficos ou aceptaba comedias mais de xénero independente e como moito gostaba da ficción do tipo de seu gosto, novelas distópicas. E precisamente diso quería tratar a súa novela que a quería entitular 4891 en claro guiño a máis preferida das novelas de ficción distópicas que tiña o noso amigo. E por iso quería ir ao Courel a escribir nun paraxe sen igual, cunha natureza incomesurable sen o máis mínimo asomo de cables, antenas, vídeocamaras, internete ou televisión para lograr unha concentración sobre o mundo de 4891 que está claro que sería todo o contrario á serra luguesa. Unha paradoxa, vamos!
El escribira de todo o contrario que Novoneyra, incluso faría ao contrario de Novoneyra. Xa que este, en lugar de irse á metrópole, fóise aos eidos para falar dos eidos.
En troques o noso amigo iría de Ourense ao Courel… ben, xa sei que Ourense non é a metrópole de Fritz Lang mais o noso amigo saberá.

O outro día chamóume por teléfono, meu amigo, e díxome que ao final “pasa” de escribir a novela porque a casa onde a ía escribir chimpárona co resto dun monte para facer unha canteira. Díxome que estas eran moito máis rendibles que as novelas, sobre todo se están escritas en galego.

Alfonso Rodríguez.

pesadilla de verano

Recorrer la piel de toro estos días de verano se convierte en un suplicio, allá donde vayas, familias o grupos de turistas y veraneantes que se desplazan para pasar sus vacaciones. Con sus vestimentas ridículas que los iguala y que seguramente den la imagen más real de todos ellos: la mediocridad.
En los aparcamientos sus coches limpios y flamantes, estandartes de sus posiciones sociales. Al parar en una gasolinera o en cualquier bar en un pueblo de paso, los observarás pegados al televisor, pendientes de la evolución de los deportistas patrios en las olimpiadas. Caen dócilmente en la maniobra nacionalista de machaque mediatico con el deporte español.
Sus lecturas de verano ofenden la mirada de un amante de la literatura, pues solo basura disfrazada de best-seller copa el ranking de estos seres.
Fuera de su medio, se abstienen de comunicarse con nadie, y en los servicios y pasillos bajan la mirada, como temiendo encontrarse con alguien.
Ignoran por completo que son víctimas. Claudicando y aceptando se han convertido en lo que son. Y observados en su conjunto dan pavor, porque son legión.
Absolutamente domesticados solo necesitan una consigna, un mensaje de sus gobernantes y caminarán en la dirección que les marquen. Forman parte de un plan perfecto. Son los peones del poder. Sin objetividad.
Verlos a todos juntos acudiendo a sus vacaciones programadas, da mucho miedo.


El reverendo Yorick.

La estirpe del tirano

La estirpe del tirano no tiene compasión. Por una suerte de misterio genético sabe que la muchedumbre que a esta hora de mercado produce el murmullo creciente que se oye al otro lado de los muros del castillo, está allí para obedecerle. Que ellos son inferiores, que no tienen nada que ver con él, ni con su familia. Que mientras ellos duermen con camisones de finas telas en grandes camas, y juegan con juguetes importados, en cualquier casucha de la ciudad, se hacinan familias malolientes y harapientas, que buscan el calor de los animales para paliar el frío del invierno. Que mientras los fogones y la mesa del castillo, rebosa opulencias culinarias, en las callejas inmundas del exterior, una horda de chiquillos desnutridos se pelean por un mendrugo mohoso de pan duro.

Con naturalidad acepta, que la vida de cualquiera de aquellos miserables vale menos que la del más débil perro de caza de su padre.

Llegada la hora de su adolescencia, perseguirá con saña a las criadas y cocineras del castillo, con las que acabará fornicando amparado en el miedo de las desgraciadas y en la fortuna de su sino. Sus mayores le alentarán con orgullo, henchidos de que su progenie muestre su virilidad temprana. A sabiendas de que el derecho de pernada le otorgará el virgo maldito de las recién casadas, y las lágrimas amargas del orgullo maltrecho de sus maridos. Siempre amparados por la complicidad servil de una iglesia temerosa y ávida de poder.
En el supuesto imposible de que el cuento del príncipe y el mendigo ocurriese alguna vez, no tendría ningún final feliz. La estirpe del tirano mataría por volver a la protección de su estrella, repugnado por la miseria y con multiplicada crueldad, para que el orden milenario de las cosas no cambie su rumbo jamás.
Así fue siempre la estirpe del tirano, del reyezuelo, del dictador… Inventores de la sangre azul, que los diferencie de la sangre roja del miserable animal que es su semejante. Señalado por el dedo de su dios, para representarle en la Tierra que el creó, y dotado por derecho de nacimiento del poder de aplastar una vida humana con la facilidad de un niño aplastando una hormiga, regalado de un ejercito de manipuladores a su servicio que escribirán una historia de su vida plagada de mentiras que le sobreviva y contribuya a perpetuar su estirpe, como antes hicieron sus ancestros por él.

Mientras escribía este texto recordé un cuento de Jean-Paul Sartre, titulado: La infancia de un jefe. Muy ilustrativo. Por si a alguien le interesa. El reverendo Yorick