A ministra de algo

A ministra de algo, compareceu recentemente instando aos gandeiros eagricultores a que sexan emprendedores e aproveiten as ocasións que llebrinda o "azar"
Seguir leyendo...
.Así que podería ser un beneficio moi lucroso o da suba do cereal e porconseguinte do pan, leite, ovos, polo e todo o demáis que vén acontinuación. Dixo de maneira falaz digo sagaz, que aproveitaran os réditossonsacados do leite que venden, e polo que levan décadas loitando para quello pagaran a tres cadelas máis, para empregalo en facerse con terreos decultivo e aumentar a producción de cereal e outras historias. E destamaneira o prezo dos mesmos baixaría e voilá! Beneficios para todos!.Ou sexa, dito doutra forma, a culpa de que os prezos suban é dos gandeiros eagricultores que non se enteran pa ná do que vai o emprendemento e aagudisia sosiá.A culpa, por exemplo dos mariñeiros e pescadores, dos raquíticos prezos dassúas capturas non é dos intermediarios, das piscifactorías ou dosempresarios de turno senón dos mesmos pescadores que despois de estar todo odía faenando (ou meses seguidos) non lles queda tempo para organizarse epoñer en alza os seus valores do mar, constituindo empresas de facturación,reparto ou millor, incluso, venda dos seus productosŠ a culpa é deles quenon se enteran da economía economicosa e liberal: que se jodan!Que dicir ten, de todas esas familias endebedadas e hipotecadas ás que agorase lles sube, todavía máis a hipoteca. Non teñen idea de nada. A economíapatria anda de marabilla e eles sen enterarse, os moi coitados. Por que noninvertiron eses millonciños, en troques do bar suizo, pois para fundar unhaconstructora ou inmobiliaria nos tempos que correspondía?. Agora xa non sepode. É que son gilipollas totais. Xente así é o verdadeiro lastre destaespaña socialista e liberal.Outros apalominaos de cuidao son toda esa ristra de inmigrantes quetraballan unha morea de horas por uns poucos euros ou nin iso; sen contratode ningún tipo. Como se lles ocorre facer tales estropicios para os seuslombos? É que son parvos de narices, ademáis de ser negros, algúns deles. Seneste país existen contratos de oito horas ao día e o soldo mínimo será poralgo. Despois que veñan protestando nalgunha cadea de televisión que nosdará a risa. Por último comentar que xa non hai perigo para a manutención do sistema pormor do agotamento do petróleo, agora xa o temos clarísimo e imos tirar poraí: o biodiesel é salvación da humanidá, ao igual que a biomasa, osbiocombustibles, os biocarburantes e os bio de danone. Solucións prácticas eademáis respectuosas co medio ambiente, totalmente ecolóxicas para os díasde hoxe, e os que non se enteraron que o vaian facendo e non sexan tanaparvaos como os dos exemplos anteriores. Aniceto Calatrava. Columnista conrazón!

Geografías y fronteras

Dicen los geógrafos que vivo en una península. La he recorrido varias veces, aunque hay muchos rincones donde aún no he estado. Hace unos días, en uno de esos viajes, estuve en un lugar de esa península en la que vivo que no conocía. Una barrera imaginaria llamada frontera me separaba de ella. Por lo demás, sigue siendo la misma tierra, la misma gente, los mismos trabajos, las mismas decepciones e incluso las mismas ilusiones.
Seguir leyendo...


Pero hay un hecho real, a ambos lados de esa frontera imaginaria.

Nosotros ignoramos a los del otro lado, y ellos hacen lo mismo con nosotros. Por el contrario, no se percibe resentimiento, aparentemente, en ambos lados de una raya imaginaria. Uno es tratado con amabilidad, y las relaciones humanas se producen con naturalidad, sin que nada denote, la sutil anomalía que define dicha raya imaginaria. Si buscamos en la prensa diaria, en la televisión o en cualquier medio de información de los que disponemos observamos que raramente surge una noticia relacionada con el otro lado de la raya. Solo, cuando es algo extraordinario.
Ellos traducen sus textos a idiomas cuyos países de origen se encuentran como poco al resto de la península que compartimos de distancia.

Estos hechos dan para muchas preguntas.
La primera y obligada es, si nadie más se ha percatado de lo extraño de esta situación.
Y como es que las personas que viven a ambos lados de esa raya parecen haber perdido la curiosidad por lo foráneo, lo desconocido, lo de al lado…

Debe de haber una fuerza telúrica muy poderosa en esa raya imaginaria que se ve solo en los mapas. Como se explica sino, que imaginariamente pensemos que el océano atlántico baña las tierras extremeñas o salmantinas y al otro lado de la raya, imaginariamente también, piensen que viven en una isla.

¿Qué ocurriría si nuestra memoria fuera borrada, y con ella toda esa herencia de imperios y rivalidades? ¿Perdería su fuerza esa raya imaginaria que impide el movimiento y la comunicación entre los seres humanos?
Las respuestas no están en boca de ningún dios, ni tampoco escritas en el viento, están ahí, donde siempre, y donde todos sabemos…


Yorick

AUTODESTRUCIÓN

Estaba apoiado sobre a parede de pedra mareado e canso. Percorrera xa todas
as rúas e todos os bares e sempre chegaba ao mesmo punto, non sabía se de
partida ou de chegada ou outra palabra que quizais aínda non estaba
inventada.
Seguir leyendo...

Dáballe voltas todo mais non tiña gañas de trousar. Había anos que non
trousaba, había anos que non bebía. Se bebera e trousara pode que non
estivera así (pensaba) se trousara e botara todo por fóra ata os fígados e
non se quedara coa alma abrochada segundo a segundo semana a semana lustro a
lustro sentiríase, moi posiblemente, baleiro, oco, livián e podería seguir
indagando no labirinto ata dar con ese lugar. E se non fora así pois polo
menos non estaría apoiado nunha parede de pedra quente cun cheirume a lixo
insoportable, non estaría mareado e cheo de labirintos.
Se bebera, moi posiblemente, disiparíanse as nubes e elevacións que o tiñan
subido a unha lúa chea constante, permanente e agobiante e se non fora así
pois polo menos en troques de estar derrotado e cos ósos apoiados nunha
superficie tan rugosa podería ser que estaría dando tumbos de parede en
parede esquecido de sobriedades e quizais se lle debuxaría un sorriso ou
aínda que fora un medio sorriso. Non como agora que o unico debuxo que
existía no seu rostro era o dun estrabismo adquirido de tantas raíces e de
tantas antenas.
Quixo deixarse caer co seu propio peso pesado mais viu como estaba a cidade
no verán infernal. Viu que estaba tan chea de lixo como a súa cabeza e para
non mancharse máis seguiu camiñando cunha dificultade cada vez maior na
busca da súa cidade invisible, da súa utopía: unha papela de cabalo. Xa que
se non daba chegado ao lugar andando deberíao facer cabalgando.

El misterioso encanto de la boina

¿Qué tendrá la boina? Para que tanta gente se sienta atraído por ella. El pasado y el presente unido por una prenda que parece inmune al paso del tiempo.
Seguir leyendo...

En las viejas fotografías de la España campesina y emigrante, cubre las cabezas de los hombres. ¿De qué? ¿Del Sol? O quizás su cometido más popular fuera el evitar ser invadido por una colonia de piojos, o tal vez hoy, por una colonia de ideas diferentes de las que puedan vivir bajo ella.
Las tendencias intentaron convertirla en prenda de moda unisex. Los ejércitos de todo el mundo la incorporaron a su vestuario, aunque maticen la forma de llevarla.

Mis pesadillas se poblan de unos seres que portan boinas. Terribles y patéticos a la vez. El uniforme de la estupidez puede ser tan dispar como un traje de indio al lado de uno de astronauta. No es Drácula, el ser que me atormenta, ni Jason, ni “caradecuero” con su motosierra amputadora. Es un tipo que se aparece por triplicado, o por duplicado, según el caso, o el grado de miedo de mi pesadilla. Dicen tantas idioteces que me aterroriza. Portan unas camisas o camisones negros, capuchas blancas y encima sobre las cabezas, las boinas enormes.
Estos seres de mis pesadillas y las cosas que dicen, dan cobijo a otros monstruos, que se empeñan en contestar, estos van ataviados con corbatas, con micrófonos, y con plumas y cuadernos. Más atrás están otros muchos, que miran y gritan. Y yo estoy con ellos, con los que miran y gritan, pero no grito, ni miro a los de la boina, ni a los otros. Les miro a ellos, a los que gritan y miran e intento hablarles. Pero no oigo mi propia voz, de tan alto que son sus gritos. Quiero decirles que se den la vuelta, que no los miren, ni a unos ni a los otros, que no los necesitamos, y que con nuestra ignorancia hacía ellos les haríamos desaparecer. Pero no oigo mi propia voz, ahogada en tanto tumulto. Parecen encantados. No temerosos como yo, atraídos por algo, vuelvo la cara, y sigo la dirección de sus miradas y allí está, hacía donde miran, el objeto, la prenda, que corona tres cabezas fantasmagóricas y que hipnotiza a toda una multitud, que arrastra a grandes y pequeños, con ideas estúpidas que generan otras ideas estúpidas, y entonces, cuando comprendo que no puedo luchar contra el encanto de la boina, caigo al suelo y soy pisoteado. Así una noche tras otra en mis pesadillas catódicas.



El reverendo Yorick