a cidade xardín

A cidade xardín ten un bó deseño
Ten árbores tan novas coma o viño
E corazóns herméticos-setos prefabricados
Os amantes séntanse no centro da lousa
Granito rosa estatuas de sal
Son regados con mangueiras de xeo
Polas subcontratas de desengano.
Centos de formiguiñas poboan
De súpeto as rúas enchidas de luz
(luceciñas titineantes con dor de ollos)
móvense rápido e torpemente tropezan
van na procura de utensilios e alimentos
e os amantes aliméntanse de vafo
no xardín deseñado convintemente.
Non hai humus senón subtractos
Extractos arroutos trousos e ar
Que combustiona ao sair dos tubos.
As formiguiñas levan paociños
Panciños carne fresca guirnaldas
Prásticos envoltos noutros prásticos
Hai algunhas que levan outras formigas
Máis pequenas, sen patas, sen antenas.
Os amantes teñen as pálpebras conxeladas
Cada catro pasiños sumidoiros
Escaparates e arboriñas novas coma o viño
Que hai que consumir
Antes de que nos consuman.
As formigas son negras e vemellas
Mais non hai formigas verdes
Agás as que se tinxen a cabeza
Tampouco hai granito rosado verde
Agás en forma de líquen pálido
Como a cara dos amantes
Que non poden ver as estrelas da noite
Porque a luz da cidade xardín
Roubóunas para os almacéns
Os amantes érguense da lousa e transfórmanse en formiguiñas.